Zeynel Abidin Han - Merheba Hêvîya Min

Zeynel Abidin Han - Merheba Hêvîya Min

Merheba hêviya min!
Di rojek e teng û bêkes de
Tû li ber dilê min hatî dinyayê.
Eş bûne derman, şev bûne ronahî.
Min hemû bîranînê xwe ji bîrakirîne.
Tû bûyî sersala emrê min û destpêka dilşahiyê.

Merheba hêviya min!
Bîr û bawerya min.
Janeke pêwîst û dijwartir
Ji girîngîyên xwezayê
Hebûna te ye li ser tûnebûna min.
Xwe nûger dike; diafirîne diwelidîne
Wek bihareke terr wek zozaneke evra
Bitenê bî
Li nav çîyayên bilind û hêşînayiyên bêdawî
Ne xem e
Bêgûman singên te wek çetelên agir
Kenokîyên te zelalîya avî
Dizanim wê biherike ji ewrên hêşîn
Li ser axa Kurdîstan

Lêh elbet;
Hêvî jî brîndar dibin,
Dişkên, digîrîn
Serde jî hêsrên çavê êşên me hene.
Wek Latînîyan gotî:
‘Lê dîsa jî hêvî bawer bike kû
Pêtîvîtîr e Ji nan û avê
Li vê dinê ya nemirovahiyê.’
Ji ber vê ye min
Ji girîneke zer û nêrîneke bi keder
Li ser tûnebûna xwe te înayî.
Ji ber vê ye tû herdem hêviya serbilinda bî

Merheba hêviya min
Wûsa diqewme gotin
Wek zînarekî li ser dil
Cihê xwe vekirîye dilsozî
Gîrîn û ken
Herdû çemên xûşkên hevin
Ji binê erd aram dişujînin
Hev demê
Tirs perçe bû
Bi endamê xwe yê çeleng
Hawara mirovahî ajda li mêjî
Li mêjiyê zûha û gêj bûyî
Te wî mêjiyî qelişand.
û ji ber vê ye kû;
Şîltên hişk yên darên bi hezar salan mirî
Êdî avisin.

Lê dizanim kû berî her tiştî
Tû êşî, tû hesreta bêdawî
Li ser bîrinamin janekî dijî
Ne xem e
Kor nebim, ker nebim
Radest û bindest nebim
Bila tû êş bî li ser jana min
Ser sera ser çava
Bêmiraz be jî mirin amin.